YOKSUL OLAN RUHLARIMIZ

                                                 

  Ev  ve iş arasında harcadığımız bu ömrümüzün  hesabını nasıl vereceğiz diğer dünyada   ,etrafımızda yaşanan olaylara duyarlılığımız ve hissimiz kaybolmuş gibi…  Sanki içimiz boşaltılmış  gibi...Ne  çok acı , ne çok yoksulluk  var ve biz hiçbir şey yapamıyoruz. Dün  yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum  ,  akşam üstü işten çıktım metroya  bindim, metrodan  indikten  sonra eve doğru yürümeye başladım,  yolumun üstünde çöp kutusunun önünde genç bir anne yanında 3-4 yaşlarında bir çocuk yere oturmuş çöpteki yiyecekleri ayıklıyorlardı.  Bir poşette ekmekler diğer poşette sebze ve meyveleri ayıklayıp doldurmuşlardı. Genç kadın elinde bir  ekmek  vardı , ekmeğin kötü yanlarını  koparıp temizliyordu. O manzara beni yiyip bitirdi. Çantamda bi miktar para çıkarıp verdim ama almak istemedi  ‘’ lütfen al ‘’ diye ısrar ettim ondan sonra aldı.’’  Çok üzgünüm senin için bir şey yapamıyorum ‘’dedim ‘’olsun ‘’dedi ‘’Allah yardımcın olsun ‘’dedim ‘’saol ‘’ dedi   sonra  ağlayarak eve gittim. Ne kadar utanç verici  anlatamam bir şey yapamamak.Cüzi bir miktar para vermek  vicdanımızı rahatlatacak mı  ?  Ona yardımcı olamadığım için çok üzüldüm .O genç anne ve çocuğa ve diğer  tüm yoksullara bir özür borcumuz var bunca  bolluk ve israfın olduğu bir dünyada aç kaldıkları için 😢

                       Etrafımızdaki bunca acıya şahit olup   bir şey yapamamak , sonra rutin hayatımıza sanki hiçbir şey olmamış gibi hızlı dönüş yapmamız  beni irkitiyor ,utandırıyor …  Çöpten yiyecek toplayan insan manzarasına  alışmak istemiyorum. Her aç insandan sorumluyuz bunun hesabını veremeyeceğiz diğer dünyada. 

                                                                                                                      AYFER BAYRAM